O książce: 2014 / "Natchnione kazanie o nieludzkości". „Niesamowita umiejętność dostrzegania tego, czego nie ma”. Tymi słowami powitali tę książkę krytycy z Ameryki Łacińskiej. Chilijski pisarz Jose Maria Villagra jest jeszcze dość młody i zapewne zasługuje nie tylko na pochlebne słowa, ale tak czy inaczej „Antarktyda” to historia, która sprawiła, że ​​ludzie o nim mówili. „Antarktyda” to klasyczna utopia. I jak każda utopia, jest ona koszmarna. Ludzie umierają ze szczęścia! Co może być bardziej beznadziejnego? Niebo w istocie jest także końcem świata. W każdym razie to raj na ziemi. To świat, w którym nie ma zła, co oznacza, że ​​nie ma dobra. I gdzie miłości nie da się odróżnić od brutalności. Czy jednak to wszystko naprawdę jest takie fantastyczne? Pomimo futurologicznej orientacji, główna idea tej historii stanowi kontynuację tematu, któremu w rzeczywistości poświęcona jest cała kultura świata: wszystko wokół nie jest tym, czym się wydaje. Wszystko wokół wydaje się nam tylko. A to, co zostało powiedziane, w znacznie większym stopniu odnosi się do świata realnego niż fikcyjnego. Bohaterowie tej książki zadają sobie pytanie, które doprowadzało ludzi do szaleństwa od czasów Platona i Arystotelesa. Dlaczego życie wydaje się nam tylko? Od tego pytania zaczyna się ucieczka od nierzeczywistości istnienia..